"Hoe kon je"

"Hoe kon je"
Toen ik pup was,amuseerde ik je met mijn gekke streken en maakte ik je aan het lachen.
Je noemde mij je kind,en ondanks een aantal kapot gekauwde schoenen en wat vermoorde kussentjes,werd ik je beste vriend.
Als ik "stout"was schudde je met je vinger naar me en vroeg je me"hoe kon je",maar dan gaf je weer toe en roldeje me op mijn rug om mijn buik te kriebelen.


Mijn zindelijkheidstraining duurde wat langer dan verwacht omdat je het vreselijk druk had,maar daar hebben we allebei hard aan gewerkt.
Ik weet nog dat ik s'nachts mijn neus tegen je aanschurkte en dat ik naar je diepste geheimen en dromen luisterde,en ik kon me geen beter leven voorstellen.
We maakten lange wandelingen en rende door het park en maakten ritjes in de auto,stopte om een ijsje te kopen zei je en ik deed lange dutjes in de zon en wachte tot je aan het eind van de dag thuis zou komen.

Geleidelijk ging je meer tijd aan je werk en carrie're besteden,en meer tijd aan het zoeken van een menselijke partner.
Ik wachte geduldig op je,trooste je als je gekwetst of teleurgesteld was,gaf je nooit op je kop als je een verkeerde beslissing nam en sprong vrolijk in het rond als je thuis kwam.
En toen werd je verliefd.Zij-inmiddels je vrouw-is geen "hondenmens"
Toch verwelkomde ik haar in het huishouden,probeerde genegenheid te geven en gehoorzaamde haar.
Ik was gelukkig omdat jij gelukkig was.

Toen kwamen er de menselijke baby's en ik deelde in je opwinding.
Ik was gefascineerd door hun roze huidje,hoe ze roken,en ik wilde ze ook bemoederen.Alleen maakten jij en zij je zorgen dat ik ze pijn zou doen,en werd ik de meeste tijd naar een andere kamer verbannen,of de bench.

Toen ze groeiden werd ik hun vriend.
Ze hingen aan mijn vacht en trokken zichzelf op wiebelige beentjes op,staken vingers in mijn ogen,onderzochten mijn oren en gaven mij kusjes op de neus.
Ik hield van ze en van hun aanraking-jou aanrakingen waren nu zo zeldzaam- en ik zou hun met mijn leven hebben verdedigd als dat nodig zou zijn geweest.
Ik glipte stiekem in hun bedden en luisterde naar huarn zorgen en geheime dromen,en samen wachten we op hetgeluid van jou auto op de oprit.

Er was een tijd dat,als anderen je vroegen of je een hond had,je een foto van mij uit je portefeuille haalde en je verhalen over mij vertelde.
De afgelopen jaren antwoorde je slechts met"ja"en veranderde je van onderwerp.
Ik was van "jouw hond"verworden tot slechts ""een hond"en iedere euro die je aan mij besteede was er 1 teveel.

Nu heb je een carrieerekans in een andere stad,en jij en je gezin verhuizen naar een appartement waar geen honden zijn toegestaan.
Je hebt de juiste beslissing genomen voor je "gezin"maar er was een tijd dat ik je enige gezinslid was.
Ik was blij opgewonden tot we bij het dierenasiel stopten.
Het rook er naar honden en katten,naar angst,naar hopeloosheid.
Je vulde de paperassen in en zei:Ïk weet zeker dat jullie een goed tehuis voor haar vinden,".
Ze haalden hun schouders op en keken je meewarig aan.
Zij kennen de harde werkelijkheid voor een hond van middelbare leeftijd,zelfs een met "papieren"
Je moest de vingertjes van je zoon van mijn halsband lostornen terwijl hij schreeuwde:"papa,nee,laat ze niet mijn hond meenemen"
En ik maakte mij zorgen om hem,en over wat je hem hiermee had bijgebracht over vriendschap en trouw,liefde en verantwoordelijkheid,en over respect voor alle leven.
Je gaf me een afscheidsklopje op mijn hoofd,je vermeed mij in de ogen te kijken,weigerde beleefd mijn halsband en riem mee te nemen.
Je moest nog een deadline halen-ik nu ook-

Na je vertrek zeiden de twee aardige dames dat je al maanden wist dat je zou verhuizen en dat je geen poging had gedaan om een goed tehuis voor mij te zoeken.
Ze schudden het hoofd en zeiden,"Hoe kon je"

Ze geven ons hier in het asiel zoveel aandacht als mogelijk is met hun drukke bezgheden.
ze voeren ons natuurlijk,maar al dagen heb ik geen trek meer.
In het begin rende ik iedere keer als er iemand langs kwam naar het hek,hopend dat je van gedachten was veranderd.
Dat dit alles slechts een nare droom was.
Of ik hoopte tenminste dat het iemand was die meelij met me had,die me zou redden.
Toen ik me realiseerde dat ik niet op kon tegen die met gekke fratsen aandachtvragende puppy's,die geen idee hadden wat hun te wachten stond,trok ik mij maar terug in het verste hoekje van mijn kennel en wachte af.

Ik hoorde haar voetstappen aan het eind van de dag,en ik liep met haar terug de gang door naar een aparte kamer.
Eengelukzalige stille kamer.
Ze plaatste mij op de tafel en wreef over mijn oren en vertelde me dat ik mij geen zorgen moest maken.
Mijn hart bonkte in afwachting,van wat er ging gebeuren,maar ook voelde ik een zekere opluchting.
De"gevangene van de liefde"was aan het einde van haar dagen gekomen.
Omdat het mijn aard is,had ik met haar te doen.
De last die zij moet torsen is zwaar,dat weet ik zoals ik ook altijd jouw stemmingen aanvoelde
.
Voorzichtig plaatste een tourniquet om mijn voorpoot,terwijl een traan over haar wang gleed,ik likte haar hand op dezelfde manier als ik altijd bij jou deed om je te troosten,al die jaren geleden.
Met grote vaardigheid liet ze de injectienaald in mijn ader glijden.
Toen ik de steek voelde en de koele vloeistof die zich in mijn lichaam verspreide,ging ik slaperig liggen,keek haar in de ogen en fluisterde:"hoe kon je"

Misschien begreep ze mijn hondentaal,want ze"zei:"het spijt me zo"
Ze hield me tegen zich aan en legde me haastig uit dat het haar taak was ervoor te zorgen dat ik naar een betere wereld ging,waar ik niet genegeerd,mishandeld,of verlaten kon worden of voor mezelf moest zorgen-een plaats van licht en liefde-,zo verschillend van dit aardse bestaan.
Met het allerlaatste beetje energie dat ik nog had probeerde ik haar met een laatste kwispel te vertellen dat mijn "hoe kon je "niet tegen haar gericht was.
Ik dacht aan jou,lieve baas.
Ik zal altijd aan je denken en altijd op je wachten.

Bettie,een grote dierenvriend.

jeetje wat een verhaal zeg....
echt zo zielig voor die hond

ik denk echt zo vaak: als een hond toch is echt kon zeggen wattie dacht, ookal is het maar voor 1 dag...

Ben jij degene op het eind die de hond heeft laten inslapen? dat lijkt me echt verschrikkelijk. Ik ben eigenlijk nog maar 1 keer in een dierenasiel geweest en daarna was ik een week lang heel erg van slag..en nu durf ik er niet meer heen, gewoon omdat ik het te zielig vind...

Hoi Michelle.
Nee ik ben niet degene die de hond heeft laten inslapen.
Dit verhaal kwam ik op een side tegen van iemand die ook heel veel van dieren houd en ikdacht dat is echt iets om op deze side te zetten,vond het zelf namelijk ook erg mooi en zat met tranen in mijn ogen,zowel met het lezen en het op deze side zetten.
Groetjes Bettie

Pf moet er bijna van huilen...

De tranen lopen over mijn wangen...helaas is dit voor veel honden werkelijkheid!
Mooi geschreven!!!

HEey..

Jaa ik heb die verhaal van de week nog gelezen ik zocht iets via google en toen zag ik die verhaal..

Ik heb echt gehuild.

Mijn vriend wou hem ook lezen, en heb hem voorgelezen,
en onder het voorlezen was ik ook aan het huilen
vond het zo zielig !:(

pfffffffff krijg weer tranen in mn ogen

Jeetje, wat een mooi ontroerend verhaal! Ik heb mijn hondje uit het asiel, ze was toen al 9. Veel mensen verklaarden me voor gek maar ik ben heel blij met Sunny, nog meer nu ik dit weer lees!!

Ohohoh ook mijn tranen lopen over mijn wangen...wat een droevig verhaal, maar wel de werkelijkheid..

Groetjes Sanne

wat zielig zeg hoe wreed kun je zijn zeg
verschrikkelijk gewoon. hier zijn geen woorden voor.

Ben er stil van, maar het is wel de realiteit.
Groetjes Beertje

tjee echt zo zielig en zo waar het gebeurd